Księżyce maluję od kilku lat. Patrzę w górę i zastanawiam się nad skalą i znaczeniem człowieka (moim znaczeniem, moją skalą) wobec ogromu nade mną. Księżyc jest ciałem trochę absurdalnym, trochę poetyckim. Wydaje się raz duży, innym razem mały… bywa srebrny, złoty, pełny lub nie. Powoduje całą serię zdarzeń plastycznych zarówno na niebie, jak i w wodzie – jako odbicie samego siebie. Księżyc jest też pretekstem do skorzystania z płatków złota i zestawienia ich z błękitami i czerwieniami. Taki klucz jest dla mnie wyzwaniem, trudnością, którą staram się oswoić lub pokonać. Niepewność powoduje również odnalezienie się w przestrzeni, w której zachodzi ryzyko “otarcia” się o kicz i banał. Często powtarzam, że ideą tego, co maluję jest próba przekazania absurdalnego uczucia bezgranicznego piękna. Próba oczywiście w założeniu nieudana, ale określająca kierunek poszukiwań.

Cykl powstaje od 2019 roku. Malowany jest akrylem i olejem na podłożach wykonanych z żywicy poliestrowej.
Pomysł na nierówne podłoża inspirowany jest cyklem Aleksandra Kobzdeja “Horse cadre”, który bardzo cenię.